lunes, 16 de marzo de 2009

10.000 GRACIAS

Hemos superado las 10.000 visitas a las Hojas Perdidas que siguen volando por el mundo. Gracias por vuestro apoyo y sobre todo, por vuestra amistad. Profunda amistad, sin la que ni existiría este blog ni yo podría sentiros como os siento... Habéis ido enviando escritos sobre estas Hojas Perdidas. Gracias de antemano por el tiempo que dedicastéis, por superar la barrera y por demostrarme que estáis ahí cada vez que os necesito... Gracias, como siempre. 10.000 gracias...



Mamen, desde Bolivia:

Viviendo lejos e intensamente, a veces es inevitable que me pierda historias y acontecimientos en a vida de personas importantes para mí... Qué paradoja que sean -precisamente- tus hojas perdidas las que en muchos casos, me permitan acariciar momentos y hasta saborear paellas castelloneras con mi gente... Sólo me falta nuestra Pili... ¿para cuándo una entrada para ella...?... ¡se lo merece! Besos desde la altura. PD. Eres un monstruo... ¡yo tengo una vaca blanca con manchas!


Luis Miguel del Baño:

He llegado a notar el sabor de la Sal del Mediterráneo en mis labios leyendo alguna entrada sobre Ibiza. He notado casi una puesta de Sol en mi cara y... Siempre he querido salir en LAS HOJAS PERDIDAS y no lo he conseguido, leñe!!




José Gisbert:

Un placer leerte a cada actualización y sobre todo, el seguir conociendote un poco más a cada palabra que escribes. Un abrazo Sr. López.

Agnés Talaya:

La sensació que tinc cada dia que entre en la teua vida (blog) és molt molt i cada dia més contradictòria. Sí, és una sensació que ha despertat en mi emocions i desitjos que el conformisme o simplement el camí frenètic i sense aturada de la visa havien adormit. Enveja? Curiositat? Una finestra oberta a la vida? Allò que jo sempre haguera volgut fer i mai no he fet? No ho sé el cas és que pense que tota eixa marea d'activitat havia estat feta per a mi, per a la meua joventut però que mai vaig poder fer-ho per ... Ara, en estos moments tan meus i tan personals visc en un desert i al mateix temps en un oceà. De les 24 hores del dia no tinc per a mi ni un segon, set hores treballant i la resta del temps abocada en dos àngels que em tenen encisada: Carles i Aitana. Per això, quan em connecte al teu blog veig que hi ha vida més enllà!!!!! i també veig que jo vaig haver de triar i vaig haver de renunciar a moltes coses per ells i que en estos moments ells són la meua vida, eixa vida que jo els he donat i que ha sigut la cosa més gran que mai he fet i que mai faré. Gràcies per informar-me del més enllà i sobretot per donar-me l'oportunitat de conéixer tot allò que tu visites i que era la meua gran afició. Besets, Agnés.


Ana Pedra:

Hola Jaime,

Ni me habia fijado que ya llevas tantas visitas en el blog....que barbaridad.....y te doy la enhorabuena, a mi, a estas alturas tu blog ya solo me sugiere una cosa.....COMER......ejejejej..... llegan las 10.00 de la mañana, me conecto, me saco el bocata, me lo zampo y a seguir la marcha con una sonrisa.....lo que mas me gusta son las felicitaciones y estoy deseando que te vayas de vacaciones..... jejejeje..... ultimamente es mi mejor manera de viajar.... y de gorra..... jejeejej.....

Un besazo y espero que sigas escribiendo durante mucho tiempo,

Ana




Lázaro de la Peña, Lasa:

TIONEN! NO TE FLIPES QUE 9900 VISITAS SON DE MI MADRE, ASÍ NO TE ME SUBAS A LA PARRA, CHAUM!! Por cierto, el blog esta que te cagas...




Ángeles:

Podría decirte muchas cosas de tus hojas perdidas, podría decir que me encanta tu blog, que me gusta relajarme con él, que disfruto riéndome con él, que me encanta volver a vivir momentos que hemos compartido, que me hace saber en cada momento como estás y como te sientes. Pero para mí ha sido y es mucho más. Nos ha hecho estar unidos cuando más separados estábamos. Gracias a tu blog he podido vivir uno de esos sueños que te acompañan toda la vida, ver el Taj Mahal, verlo y vivirlo a través de tus ojos y en el momento preciso en que lo hice ha sido una de las experiencias más mágicas de mi vida. Como conocerte.



Merche:

Como resumir en dos palabras....
Creo recordar, que esta andadura empezó un 24 de diciembre de 2007, como tu dijiste, como una apuesta personal de diálogo, contigo mismo, y con los demás. Un diario de vida.
Recuerdas esa nochebuena? Yo si... todos alrededor de la mesa, las dos familias, y no tocamos la pandereta, y no cantamos villancicos, y no apagamos los teléfonos... aunque lo pasamos bien, muy bien... quizá no sabíamos, que al siguiente año... todo iba a cambiar. Esta cambiando demasiado en los últimos años...
Un día, nos dijiste que te ibas a India, dos meses!! lo entendí como un cambio de ciclo en tu vida, un envite fue suficiente para que decidieras por un tiempo vivir al limite. fueron dos meses en los que día a día, te seguí, y tuve la sensación de que estaba contigo a cada momento, viviendo experiencias, trasladándome cada noche... y todo lo que trajiste... nueva vida, pura vida, viento, calor, lagrimas, miedo, risas, silencio, sueño, muerte, descanso, penas y alegrías... Gracias por habernos dejado viajar contigo, a tu lado.
Hubo un día en que me sentí realmente cercana a ti, fue el día en que sentiste la angustia mas dolorosa, en que te ahogabas en la oscuridad, y yo, te di una bienvenida...y me acorde de alguien, que sentí en ese momento que estaba mas cerca de ti, que de mi, en las montañas de la India.
Cuando volviste, te llevaste uno de los palos mas fuertes de tu vida, aunque en la lejanía, ya sabias que algo pasaba... ahora ya todo esta bien, y es por ello que tenemos que exprimir cada uno de los momentos que nos trae la vida.
La memoria, ahora me lleva a la ya tradición familiar de festejar el día de todos los santos. En mi casa, nuestra casa, de Rubielos. Mientras el frío atraviesa el fino cristal de la ventana, nos sentamos alrededor de la mesa, a hacer un macabro remember necrológico, un año mas, todos juntos. Todo empezó creo recordar en el año... 1999, el primer todos los santos que no teníamos al extraordinario ser que era mi padre, vuestro padre, y seguimos haciéndolo, cuando podemos, y que sea por muchos años mas, porque ya no podría vivir sin ello, sin vosotros, sin vuestra compañía.
Y llego el día en que alguien te dio tu merecida oportunidad y levantaste el telón....tuviste tu propio programa. Ya sabes que no lo sigo periódicamente, aunque tu padre... se encarga de ponerme 12 programas seguidicos cada vez que voy a valencia, así que... estoy al día.... Felicidades!!!!
Llegamos al fin ya del 2008, en que me dedicaste una pagina en tu blog, y que pagina... el mejor regalo que nunca había recibido, sin palabras, emocionada, al leer y releer las palabras que me había escrito mi hermano... palabras que llevare tatuadas para siempre en el alma.
Y llego Noscarmientas.. risas, aplausos, nervios, premios, ilusión... me gustaría haber estado en una de esas butacas... o aun mejor, contigo, en el escenario, ese espacio que tanto nos gusta desde que de pequeños bajábamos las escaleras del jardín de Sarrión como si fuéramos vedettes del Foulées Vergers... o de nuestro querido 1,2, 3
Que mas puedo decir? Me dejo tantas cosas en el tintero.... que eres un ser maravillosamente ególatra, extraordinariamente generoso, un ser familiar, al que cada día que pasa, acogen mas familias, un ser impulsivo, racional, trabajador, divertido.. un ser... teatral, excesivo...como nuestro Raphael.
He empezando estas líneas para hablar de tu blog, y he acabado hablando de ti, de mi, de nuestra familia, de nuestras vidas, así que... me despido diciéndote que...
Creo en ti... al igual que alguien creyó en ti... antes de que creyeras tu mismo. Estoy orgullosa de tu vida, de ti.Creo sinceramente que lo mejor que ves en cada uno de los otros, no es mas que un reflejo de lo mejor que hay en ti.Me gustaría que la vida te llenara de oportunidades, para poder hacer lo que te parezca con ellas....Gracias por ser como eres.Gracias por hacernos reírGracias por querernosGracias por hacernos pensar
Gracias por compartir tu vida con nosotros.
Gracias por existir.



Aure Casas:

Hola Jai!!
Bueno, decirte que desde que empezaste en el blog he sido una gran admiradora, e incluso se puede decir que "Fan". siempre he intentado sacar cinco minutillos para evadirme un poco y entrar en tu mundo. con este blog, he disfrutado de bodas, viajes, cumpleaños. siempre sabes que palabra define a cada persona. y como bien he escrito varias veces, no se te escapa ni una. jejeje. últimamente estamos celebrando tus premios, bueno y un millón de acontecimientos que has compartido con todos y conmigo... Te pido que no dejes de escribir.
Enhorabuena por esas 10.000 visitas. y dentro de poco seguro que llegarás bueno llegaremos a los 100.000!!!
Un beso fuerte...





Raquel, Kone:

Este año no he dejado de buscar contigo y con todos los blogeros tus hojas perdidas, nuestras hojas. Me siento muy unida a éste blog, cada día busco un hueco en mi trabajo para leerte, para sentirte más cerca, a pesar de la distancia. Porque tengo que decirte que he llorado, me he reído, me has sacado muchas emociones, y augustias, como cuando describiste el chungo que te dio en una habitación de nuestro viaje a la India....madre mía que intensidad!!!
El viaje de la India querida fué muy intenso para mí, yo lo viví en primera persona, me enganchó de tal manera!!! Y te tengo que agradecer, una vez más, que hayas compartido con todos nosotros un trocito de tí, para poder conocerte mucho más. Muchos besitos y ya sabes....juntos las encontraremos!!!


Rakel, tu Nuki forever.



Antonio Bonet:

Hola Jaime, me gustaría comentarte unas cosillas, sabes que no soy fallero hace unos 4 años, al leer tu blog y recordarme esos momentitos que tienes entre amigos implicados una misma cosa me doy mas cuenta de lo que tanto echo de menos, ser un fallero mas. Espero que el año que viene vuelva a formar parte del mundo fallero que no es poco, como unos mas.
Me gustaría agradecer a mí esplendida mujer Nuria, la suerte que tengo de conocer a sus buenos amigos y compartirlos pero no como conocidos si no como amigos.
Jaime pásatelo lo mejor que puedas en estas Fallas, descansa algún ratito aunque sea en la Betty Pop

Un abrazo




Nuria:

Hola Jaime...Ya sabes que logras engancharme a todo lo que haces y con el blog no iba a ser menos.Yo intento seguirte en todos tus proyectos laborales aunque no sea mano a mano como antes, pero te sigo alla donde vayas tanto si haces radio como tele o incluso si escribes una obra de teatro,no me gusta perderme nada...Asi que para mi tu blog es un regalazo que me permite saber de tu dia a dia, de tus viajes y de tus sueños.Me encanta y lo sabes....Cada dia abro mi correo y tu blog y cuando veo que hace dias que no has escrito nada pienso,que le pasa mi Jaime??...aunque enseguida pienso o esta enfermo o de marcha y no falla...jajaja.En fin que sigas asi, que somos fans tuyos y que si vuelves a la Betty me avisas que no he vuelto a ir y tengo mono!!!Un besazo muy fuerte...



Hugo Javier:

Mi comentario es este: deja de fumarte las hojas que ya sabemos todos porque están perdidas guarrete¡¡¡ Y ya que me dejas insultar añado: Puta¡¡¡Todo esto desde el buen rollo y el cariño que te tengo...cabrón¡¡¡Un abrazo y adelante con las hojasPD: Espero que me lo publiques, te estaré vigilando...




Aurora:

Aishh que el número de visitas aumenta y a mi se me acaba el tiempo para poder escribir. Sabes bien que me quiero unir a tu inciativa aunque me haga la remolona, jeje.df Soy una adicta a tu blog, cada día o casi cada día entro para ver que nos cuentas de nuevo, qué es lo que haces o dónde estás, es una manera de estar más cerca de ti y también sé que nos sientes detrás de la red, así que es una manera de reunir a todo tu mundo en un pequeño espacio.
Todos nos volcamos con tu viaje a la India tan especial para ti e hiciste que lo compartiéramos contigo, creo que todos cerramos los ojos, sentimos frío cuando tenías frio o calor, cuando te entraba la nostalgia o cuando estabas feliz, todo lo vimos, creímos y sentimos. Así nos enganchaste a tu blog y con las entradas personalizas que no te has dejado ningún cumpleaños por celebrar, ninguna boda o ninguno de tus acontecimientos sociales.
Me has hecho reír y casi llorar es lo bonito de tu blog, hace sentir. Así solo puedo darte las gracias por esas hojas perdidas, por tus entradas tan emotivas y por las cosas que dices de cada uno de nosotros, Gracias por hacerme participe de tu vida.

He crecido cogida de tu mano y me encantaría seguir haciéndolo.

Aurora


No hay comentarios:

DIARIO DE UNA CATARSIS. Capítulo 14.

DIARIO DE UNA CATARSIS. Capítulo 14. "Bendita locura" En la limpieza de fotos, anoche, volvió a aparecer el bueno de Paulin...